درد های من
سلام
(یه توصیه دوستانه:
اگه حال ندارید حرف های من رو بخونید
شعر آخرش رو حتما بخونید)
هر که در این بزم مقرب تر است
جام بلا بیشترش می دهند
می دونی همه ترسم از چیه؟
اینکه مقرب نبودم و
این همه جام بلا سر کشیدم
می دونی به کجا رسیدم؟
واسه مردن آماده آماده ام
بدون هیچ ترسی
و بدون هیچ دلبستگی ای
اینقدر ساختم و
زدی ریختی
که این چهار تا خشت هم
از هم پاشیده
از اولشم نصفه بودم
نصفه بقیه هم دچار استهلاک درونی و بیرونی شد
می دونی من از کی فهمیدم درد چیه؟
از وقتی از شش ماهگی
دو ماه تو بیمارستان بستری شدم
چند تا عمل جراحی؟!
نه از ترحم خوشم نمی یاد
آره می دونم می گی
مریم آبروریزی نکن
اینها که برای تو درد نیست
آره اینها برای من درد نبودن
درد من تویی
اینقدر من رو تو کثافت خونه دنیا چنگ زدی
که رنگ و روم رفته
بهم یه چیز بزرگ بدهکاری
به نظرت برای بیست و یکی و دو سال
این همه زیاد نیست؟
.......
درد های من
جامه نیستند
تا ز تن برآورم
«جامه و چکامه» نیستند
تا به «رشته سخن» درآورم
نعره نیستند
تا ز «نای جان» برآورم
درد های من نگفتنی
درد های من نهفتنی است
...
درد های من
گرچه مثل درد های مردم زمانه نیست
درد مردم زمانه است
مردمی که چین پوستینشان
مردمی که رنگ و روی آستینشان
مردمی که نامهایشان
جلد کهنه شناسنامه هایشان
درد می کند
من ولی تمام استخوان بودنم
لحظه های ساده سرودنم
درد می کند
انحنای روح من
شانه های خسته غرور من
تکیه گاه بی پناهی دلم شکسته است
کتف گریه های بی بهانه ام
بازوان حس شاعرانه ام
زخم خورده است
درد های پوستی کجا؟
درد دوستی کجا؟
...
این سماجت عجیب
پافشاری شگفت درد هاست
درد های آشنا
درد های بومی غریب
درد های خانگی
درد های کهنه لجوج
اولین قلم
حرف حرف درد را
در دلم نوشته است
دست سرنوشت
خون درد را
با گلم سرشته است
پس چگونه سرنوشت ناگزیر خویش را رها کنم؟؟
درد
رنگ و بوی غنچه ی دل است
پس چگونه من
رنگ و بوی غنچه را ز برگهای تو به توی آن جدا کنم؟
دفتر مرا
دست درد می زند ورق
شعر تازه مرا
درد گفته است
درد هم شنفته است
پس در این میانه من
از چه حرف می زنم؟
درد حرف نیست
درد، نام دیگر من است
من چگونه خویش را صدا کنم؟؟؟
اردیبهشت 67
از دفتر اول آینه های ناگهان
قیصر
قیصر چقدر شعر هات زحمت آدم رو برای گفتن حرفهای دلش کم می کنه!
کلمات کلیدی :
